9) Van Poggio Bostone naar Rieti

Toen ik in Poggio aankwam raakte ik volledig in de stress. Het was een combinatie van vermoeidheid , een door mij als onprettig ervaren ontvangst en de schrik van het verlies van mijn reisgids.

De reisgids verliezen is normaal einde verhaal. Hier staan de plattegrondjes in met routebeschrijving. De weg is vaak niet gemarkeerd dus heb je een beschrijving nodig. De route staat weliswaar in mijn telefoon  maar ik zou alle referentiepunten en contactgegevens van overnachtingsplaatsen missen. Ik ontmoette Rebecca op de slaapplek en zij hielp zoeken: zonder resultaat.

In het restaurant kwam ik enigszins tot rust. Ik at samen met Rebecca en aan het eind van het maal bleek niet alleen Rebecca maar ook Marius de volgende dag naar Rieti te lopen. We besloten samen vroeg op pad te gaan.Dan was ik in ieder geval in Rieti en in Rieti is een station.

Pieter mailde mij terug (nadat ik hem een beschrijving van mijn tocht had gemaild) dat hij me die avond een digitale versie van de reisgids zou sturen. Ik ontving de reisgids op mijn telefoon maar zou ik hem kunnen downloaden?

Het was een relaxte dag. Rebecca is een Britse die in Italië woont. Zij loopt de San Benedetta. Marius is een Duitser en hij loopt ook de Franciscaanse voetreis maar de Duitse versie. Tussen Poggio en Rieti blijken de routes gelijk te lopen. We rustten bij het Convento della Foresta (een Franciscaans klooster, zie foto) Marius vertelt ons over het leven van Franciscus en over het Zonnelied. Bij de beelden groep zingt Franciscus het Zonnelied.(foto).

We aten lunch samen en namen afscheid. Ik ging naar mijn overnachtingsadres. Het lukte mij daar om de reisgids in mijn telefoon te downloaden. Dat gaf rust want ik speel(de) met de gedachte te stoppen. Morgen in ieder geval een dagje rust in Rieti.